Czym tak naprawdę jest WiMax?
WiMax jest technologią bezprzewodową, opartą na standardach IEEE 802.16 i ETSI HiperMAN, stworzoną by umożliwić dostęp do szerokopasmowych usług na dużym obszarze (np. obszar miasta).
Standardy 802.16 i ETSI HiperMAN umożliwiają stworzenie wielu konfiguracji stacji bazowych, przez co mogłoby dojść do sytuacji, w której urządzenia różnych producentów pracowałyby w innych konfiguracjach.
Powstanie technologii WiMAX zagwarantuje, iż w danym paśmie certyfikowane urządzenia WiMAX będą pracowały w takiej samej konfiguracji.
Standard ten stanowił będzie alternatywę dla sieci przewodowych czy DSL, szczególnie na obszarach o słabo rozbudowanej sieci telekomunikacyjnej. WiMax zapewnia połączenia stałe oraz przenośne i (w przyszłości) mobilne, przy braku bezpośredniej widoczności optycznej pomiędzy stacjami komunikującymi się.
W praktyce wszystkie technologie, które wykorzystuje standard WiMax, były już dostępne i wykorzystywane w różnego rodzaju rozwiązaniach bezprzewodowych. Jednak brak jednolitego standardu uniemożliwiał tworzenie przez firmy trzecie tanich rozwiązań klienckich, oraz powodował ceny sprzętu utrzymywały na niezmiennym poziomie przez wiele lat. Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku sieci bezprzewodowych pracujących w standardzie Wi-Fi. Stworzenie jednolitego standardu umożliwiło lawinowy rozwój sieci bezprzewodowych i spowodowało drastyczny spadek cen urządzeń.
WiMax zapewni możliwość świadczenia usług w kilku obszarach, dotychczas obsługiwanych przy pomocy wielu różnych, niekompatybilnych technologii:
Usługi dostępowe oraz VoIP na dużych obszarach mieszkalnych i SOHO - dziś obsługiwane przez DSL i łącza kablowe)
Usługi dostępowe oraz VoIP dla małego i średniego biznesu –dziś obsługiwane przez łącza dzierżawione, DSL i LMDS
Usługi dostępowe oraz VoIP dla użytkowników mobilnych –dziś obsługiwane przez bardzo ograniczoną sieć hot-spotów i przy pomocy GPRS
Rozszerzenie standardu o mobilność (802.16e) da operatorom możliwość powiększenia palety usług i wejście na zupełnie nowe, nieobsługiwane dotychczas rynki.
Pojawienie się urządzeń pracujących w standardzie 802.16e, obsługujących mobilność, umożliwi stworzenie konkurencji dla technologii UMTS, a usługi VoIP, świadczone przez sieci WiMax, zrewolucjonizują rynek usług głosowych, otwierając przed użytkownikami zupełnie nowe możliwości.
Idea standardu
Standard IEEE 802.16 definiuje interfejs radiowy (PHY) oraz protokół warstwy MAC dla bezprzewodowej sieci MAN. Początkowo rozpoczęto prace nad standardem dla częstotliwości 10-66 GHz. Tak wysokie pasma mają jednak ograniczony zasięg i wymagają widoczności optycznej (LOS), co ogranicza ich zastosowanie. Z tych powodów, rozszerzono zakres prac na drugą część standardu, dla zakresu 2-11GHz (standard IEEE 802.16a). Praca w niższych pasmach pozwoliła zwiększyć zasięg urządzeń oraz umożliwiła (dzięki technologii W-OFDM) pracę bez widoczności optycznej, co ma szczególne znaczenie w warunkach wysokiej zabudowy miejskiej i w zastosowaniach mobilnych.
Według informacji dostępnych na stronie WiMAX Forum, w chwili obecnej stworzone zostały trzy profile na różne pasma radiowe:
Licencjonowane pasma 3,5 GHz i 3,7 GHz
Nielicencjonowane pasmo 5,4 oraz 5,8 GHz (to drugie w Polsce jest zdyskwalifikowane przez duże ograniczenie mocy)
Licencjonowane pasmo 2,5 GHz (w Polsce niedostępne).
Z punktu widzenia operatorów telekomunikacyjnych najważniejszym pasmem jest licencjonowane pasmo 3,5GHz (3,4-3,6GHz) oraz 3,7 GHz (3,6-3,8 GHz).
źródło: http://www.wimax.biz.pl
I żeby dołożyć łyżkę dziegciu do beczki miodu zdradzę, że WiMax kożysta z modulacji QAM i QPSK.
To tyle teorii.
A teraz praktyka:
Badania potwierdzają zagrożenie zakłóceniami Pasma C przez WiMAX, mówi badanie SUIRG
WiMax communications pose a significant interference threat to satellite signals transmitted in the C-band frequency, according to a new study from the Satellite Users Interference Reduction Group (SUIRG).
SUIRG testing conducted in the last quarter of 2007 conclusively found the incompatibility of C-band spectrum sharing between fixed frequency service (FSS) satellite transmissions and WiMAX services, the group said.
The primary objective of the test was to measure interference levels generated by fixed WiMAX transmissions into an FSS satellite receiving station. The method employed taking measurements of carrier/noise (C/N), interference/noise (I/N), bit error rate (BER) and spectrum plots of a satellite downlink video channel. Testing was performed in two phases.
Phase 1: The FSS antenna remained in a fixed location while a WiMAX base unit was moved to several locations operating at various angles and distances from the FSS antenna to simulate subscriber waveforms. This test modeled WiMAX subscribers in a nomadic deployment affecting FSS. Tests conducted within the immediate area (up to 0.62mi away) showed that the digital signal was rendered unacceptable for use.
Phase 2: The WiMAX base antenna was fixed at a height of about 164ft on top of a water tower. The FSS antenna was positioned at several different locations and at various angles and significantly greater distances from the WiMAX antenna than during Phase 1 testing (up to 7.45mi). This was to model WiMAX base units being deployed on cellular towers.
The results of the testing showed that the WiMAX transmit signal could cause significant problems to a satellite digital signal well in excess of 7.45mi distance. At the extreme measurement distance, the video program was fully operational with the WiMAX carrier centered on the video carrier. However, the data BER was degraded from a nominal 10-8 to a BER of 10-4. This is an unacceptable quality of service in the digital telecommunications industry.
Subsequent calculations based on the initial measured data, and scaling with ITU criteria for WiMAX output power along with additional path loss, resulted in a required separation distance of 172mi to reduce the level of interference to meet the -10dB specification. Combining the two analyses, from a flat nonblocking terrain to a wooded hilly terrain, results show that the criteria whereby FSS antennas cannot co-exist with WiMAX systems ranges from 31mi to more than 124.25mi depending on the local terrain and the WiMAX output levels.
źródło: http://broadcastengineering.com/RF/test ... ence_0306/
Wyniki badania wykazały, że WiMAX powoduje poważne zakłócenia w odbiorze cyfrowego sygnału.
W czasie testowych pomiarów BER zostały zdegradowane z nominalnej 10-8 do 10-4 BER.
Łącząc dwie analizy, w płaskim terenie oraz na zalesionym terenie górzystym, wyniki pokazują, że anteny FSS nie mogą współistnieć z WiMAX w odległości od 31mi do ponad 124.25mi w zależności od ukształtowania terenu i poziomu technologii WiMAX:
http://broadcastengineering.com/RF/test ... ence_0306/
Więcej szczegółów w j.angielskim:
http://www.dailywireless.org/2008/03/16 ... ules-warc/
W USA wyznaczono specjalne strefy ochronne pasma C: